30 Nisan 2015 Perşembe

Haji Nizam and the Sub Governor came for a visit



Haji Nizam and Sub Governor are invited to talk to Colonel Bekir Sami

Selahaddin and Jamil are preparing the room for the visit.
May 1919 Akhisar



When Selahaddin left he lit a cigarette. He looked at his rifle which was propped against the bed. ‘We need the hand grenades,’ he thought.
Right after they put the desk and the seven chairs by the door, Rashad came running upstairs. “They are coming, Sir! Unfortunately they are supporting the Liberty Party. The Sub Governor is with them and their leader is Haji Nizam. He has a large turban and hooked nose, no beard.”
The Sub Governor had a black beard, hunchback; he was around forty years of age. His face looked yellow, maybe because of a sick stomach or maybe because of fear. His clothes looked old. Lieutenant Farouk was guarding the entrance. He saluted the Colonel in the traditional Ottoman way and let Haji Nizam go first. Haji Nizam didn’t smile. He had thin lips; he looked like he had a stubborn and revengeful personality and looked at Lieutenant Farouk in a hateful way. Farouk had his bandoliers on. He was carrying his pistol and his Mauser gun. He looked very slim but he was standing tall. The Commander was standing. He had his fists on the desk. The men didn’t look at him and went ahead and sat in the chairs putting on airs.
Selahaddin offered them cigarettes and coffee. They didn’t want anything. Then Kamil came with nine people who were supporting the resistance. After them, the police chief, the supposedly, impartial Mayor, civil servants, various judges and prosecutors, a doctor… Tax Office, Land Titles, and Census Office Managers, even officials from the Agricultural Department came…”
The Sub- governor was stuttering and having difficulty speaking. He came from his sick bed on Haji Nizam’s request and told them he had to follow the orders of the Government in Istanbul. “The Greek Metropolitan Bishop and other Greek notables were going to come but we told them that it was not necessary at the moment. After this meeting if you still want to talk to them, you can call them. The Madrasah teacher Haji Nizam also agrees with me.”

“Good...That’s better. First, I would like to talk to you. Then, if it is necessary we will talk to the Greeks as well.” Bekir Sami answered. He didn’t sit. His rifle was propped against the desk and he was pressing his fists against the desk as he was looking at each person in front of him intently. He checked the papers in front of him and continued, “Thank you for coming here, Gentlemen. You know the situation.  They were not true to their signatures. There is nothing in the Truce Agreement about the Greek Occupation of Izmir. Not only did the Greek Army land at Izmir, they also fired on innocent people. They killed the Officers and military personnel who had surrendered. Worse than that, they started their march inland. It looks like if we don’t stop them they will continue their walk. When an enemy army occupies a country, they destroy the national values, the religion and the honour of the nation. We saw that during the Balkan Wars. Istanbul has been under enemy occupation for months now.  The enemy brought their armoured ships to the Capital and Istanbul under the firing range of those guns. Truce Agreement doesn’t give them any such rights. I was in Istanbul three days ago, I talked to the War Minister before I came here. It is our duty to protect our country. The Minister of Interior Affairs has ordered our friends who came here to resist, no matter what. He said even if the Government orders us to surrender we should never listen to the Government orders and resist until the end. If we are arrested we will say that we rebelled against the Government. The Allies don’t approve the Greeks armies getting out of Izmir city limits. We have to take action now and stop them. We have to save our country! According to the reports that I received the enemy is coming with small troops. They are afraid. They can only proceed if we don’t stop them. It is no use to surrender. We didn’t resist the Izmir occupation and they still killed our people and raped our women.”
The ones sitting by Rashad and Kamil’s side were nodding their approval of the Commander. Haji Nizam didn’t look up the whole time. He was staring down at the floor. He didn’t even move. And it was not clear if he was indeed listening. When Bekir Sami stopped and waited for an answer he looked up. He said, “What do you think Akhisar should do, Commander?”
Colonel Bekir Sami


“There are two courses of action; one is to surrender and if you chose this, there is no need to talk any further.”
“What is the other way?”
“We have to stand up and stop the enemy. I am receiving telegrams that are informing us that from Antalya to Bandirma there are uprisings. I received word from Alasehir this morning; people are already taking action and organizing. They are forming associations. They are protesting the Occupation of Izmir. Their leader Mustafa has three hundred armed men.”
“How has Mustafa been able to gather ammunition?” sub Governor asked.
“Alasehir Sub- Governor gave the guns to them from the Gendarmerie depot.”
The Madrasah Teacher and the Sub- Governor looked at each other. The Governor looked away. The Madrasah teacher Haji Nizam spoke in a testy voice as if he was putting down a student, “We don’t know what goes on in Alasehir. You say that but maybe it was different for them. Akhisar is so close to Manisa. Yesterday they said that Manisa fell and we didn’t get any other news after that. Maybe the enemy will not proceed as far as Alasehir but they will come here for sure! It is easy to be brave when you are far away from the enemy. We thought about this thoroughly. If we can’t be sure that we will win we don’t want to risk our families and the honour of the women. Whatever happens, happen, but we don’t want to provoke anything.”  He looked at the group led by Rashad. “Is that right? Didn’t we think about this and come to that conclusion?”
“We didn’t reach any conclusions yesterday, Haji. We said we would consider all the possibilities.” Rashad answered.
“Yes, you said, “Let’s think about it.” But all the others agreed with us. Everyone should speak for himself.”
Rashad’s face was turning yellow. “I am speaking for myself. Our friends said they would think about this as well. Today we came here to discuss the matter in detail.”
“We should have discussed all this earlier, Rashad; much earlier, before the Balkan wars, before the Great War and to be honest, before dethroning our Great Emperor Sultan Hamid!” Nizam protested.
“There is no need in dwelling in the past. Nizam, we have important matters to discuss.”
“In fact, it is high time we discuss. Who is to blame? Not the Greeks, obviously. It is the Unionists who deserve the blame. They rebelliously cry “Liberty” like the snake hissing. They sent our Sultan to the exile. Do you think you could get away with that?  The Unionists actions caused internal conflicts in the Army. The small Balkan countries defeated us. The Unionists declared war on powerful nations. The result is defeat once again. Our sons have been perished in the Caucasian mountains because of cold, in the desert because of heat. We lost so many in the Gallipoli War. What happened?  The enemy is walking straight ahead towards us! Our country is occupied! You think the Unionists could get away with that? Why are you silent, Rashad? I wait for an answer! You guys were not the silent types before. Where is that drunk leader of yours?” He turned to Bekir Sami, “Commander, they had a Unionist leader in town, he drank day and night. He used to come to town square and swear at the people.”
“He wasn’t swearing, Nizam. Why do you pretend you don’t know where Hussein is? He is martyred in Bagdad. Don’t you know that?” Rashad asked.
“No. We don’t call the drunks martyrs. The martyrs are the people who died for their religion. He didn’t go to war that was ordered by the Caliph. Your war is not just. It was a war for money.”
Bekir Sami tried to change the subject, “Don’t talk about the old matters now Haci Nizam!  There is no use in that. We have to give our attention to the present danger. The enemy is at the door!”
Haji Nizam looked at him in disgust, “You say we should take action. What can Akhisar people do? Even if we agreed, how many soldiers do you have?”
Greek Army landing in Izmir


“My soldiers…My soldiers are the 17th Army Corps.”
“Where is this 17th Army corps?”
“They are retreating from Izmir. They are retreating with all the weapons! Do you think the whole Ottoman Army is down to the Akhisar volunteers? The reason I organized this meeting is….you have to resist so that I can form the front with that knowledge. You have to back me up! If there is nobody to back me up and I don’t trust the people it won’t work!”
“We are not going to resist. We talked to the local Greeks, we made a deal. If Turkish Army comes we will protect them. If the Greek Army comes they will protect us!”
“You are wrong. The same thing happened in Menemen, when the Greek Army entered the town all those deals didn’t mean anything. The Greeks got drunk and started to go after their neighbor’s daughters.”
“These are all the Unionist lies! We know all about Menemen. The lamb and the wolf are peacefully together there. You are not from here. You are a stranger. You don’t know the customs around here. If we are going to rebel we won’t be the first. Manisa is a bigger center. They have to go first. The regiment is there. Not just one, a couple of Regiments are there. The Cavalry, the Infantry…the Artillery…machine guns are all there. When Manisa starts to fight then we will join. Don’t worry, we will do what we have to do. We are not any less than any other town.” Haji Nizam insisted.
Bekir Sami’s face turned red. His temper was well known in the army. He was trying to keep it in but he was about to explode. “I know you are not any less then the next guy, but we don’t have time. The War Games are not like any of the things that you learn from those dark coloured books of yours, Hodja Effendi! It is a completely different situation. When your neighbor’s house is on fire you can’t be safe. You have to run to help your neighbor immediately. I don’t have any time to spare here. I feel sorry for your families and your belongings. But if you don’t think about them yourself, I won’t either! Sit down and wait! When worst comes to worse you will cry but to no avail. We will form the front here whether the Akhisar people want to support us or not! We will fight. Once the war breaks out nobody can protect anybody. I wanted Akhisar safe from the invading army!”

“What if we are invaded? Whose fault is that? It is the Unionist’s fault! What did the Unionist say? They said the nation has to obey the Government like a wife who has to obey a man. We could never complain of the civil servants or the security forces. You always use an iron fist. What do you expect from us? This nation has been scared of its own police force for so many years. How can we go fight with the enemy now? The enemy army has all the weapons, we don’t have any weapons, we don’t have any army, and how can we challenge them?” Haji Nizam just perked up and looked like a vulture with his hooked nose. He looked like he was going to eat a dead animal. He raised his hand to prevent Bekir Sami from talking. “There is no need to talk more, Commander! I only have one question for you. If you answer me you can have the Akhisar Soldiers.”
Bekir Sami was hopeful for a minute. He pressed his fists on the table and asked, “Yes? What is your question?”
“Can you swear that the 17th army corps is not dismantled already? Can you swear that you have enough manpower and arms to defend us? Swear on your honour!”

Bekir Sami looked confused. He must have not thought about this kind of confrontation before. Everyone in the room understood that he was feeling cornered. He opened his hands and he swallowed hard.
The Madrasah teacher, Haji Nizam must have come here well prepared. He was using the old rotten Madrasah logic. He must be good at this. He tried to sound friendly, “I am not asking you to protect us to the bitter end. I’m asking you if things turn out to be worse can you promise us to help us retreat with all our families, our animals and all the things that we can carry. I want you to swear that you can help us…On your honour!”
Bekir Sami was not the kind of person that can easily swear on his honour for the things that he could not be fully sure that he could do. Anybody who sees him for the very first time could guess that. Nizam  waited.“Do you think the people of Akhisar are right, Commander?”
“They are not Nizam, because you are not the one to talk about honour!” Rashad stood up to stop Bekir Sami from hitting him.  “Please, Commander! Let me handle this son of a bitch… Haji Nizam! How can you talk of honour? I am going to kill you. You pimp!  Don’t we know why you were terminated from your job at the Manisa Madrasah? What do you know about the honour? We are going to hang you! We don’t need you here! Damn you! On a day like this….” Nizam and his friends stood up and left. They were waiting for the opportunity and the light in their eyes showed that they were so happy to finish this meeting without promising anything.
Rashad spit after them. He was shaking with anger. He tried to smile. He looked at the Officers in embarrassment as if he was to blame and was asking for pardon. “I am sorry, Commander. I shouldn’t have spoken in front of you like this, but I couldn’t stop myself. That dishonourable man! We don’t need them. They won’t do us any good. Whatever happens! I will tell you now. If the Greeks invade Akhisar we will have more troubles with our own people than the enemy. We should have hanged them all when we had the opportunity! These Gavours support the Liberty Party, they won’t listen to us!”
There was a man sitting at the back with a red Fez and tie. He interrupted Rashad’s speech, “It is not good. You call each other Gavour.”
“If he acts to support the enemy of course I will call him Gavour. You are not supporting any of us, Doctor. Tell me. What do you think?”
The middle- aged man introduced himself, “I am Reserve Officer Dr.Nejati. I think our nation is really unlucky. There are two political parties that are at odds with each other. You think they are two different parties but they are like two halves of an apple. If one is hawk the other is dove; then they change roles. That’s why we are so unlucky. If the Liberty Party was in power during the Balkan Wars and the Great War maybe we could have avoided the war altogether. That would be the correct action.  The Unionists made us enter into war stupidly and we were defeated because of them. Now we don’t have any other choice but to defend ourselves. However this time the Liberty Party is in power and they don’t want to fight. They don’t even think about that, we got it all mixed up. We should have had Liberty Party when we needed peace. And we should have the Unionists when we need to defend ourselves….I am sorry these are not the things that you want to hear. With your permission we should leave now and try to do some damage control because Nizam will cause a panic in the town.” He looked at the door and lowered his voice, “I don’t know what Rashad and Kamil think about this but I am not hopeful about Akhisar. Take this into consideration, Sir. Frankly, don’t count us in!”

Jamil didn’t breathe and waited for an answer to this.
No one said anything. Each of the guests tiptoed out of the room as if leaving somebody on his dead bed with downcast eyes. They walked to the stairs. Their concept of country and nation was almost limited to where they were born and raised so for them to say that they can’t resist the enemy must be really frightening.
When they left, the empty chairs in the hallway created two separate deserted areas. Nizam’s friends left an emptiness that wasn’t really important but the others left with so much shame and sense of powerlessness that it made Jamil’s heart ache. His pride as a warrior was hurt by that.
Bekir Sami was still pressing his tight fists to the desk, his eyes were squinted and he was staring at the empty wall in front of him.
Selahaddin was looking at the floor and biting his lip.
Lieutenant Farouk was still on duty by the stairs.
“Let’s have these chairs carried downstairs, Selahaddin!” the Commander suggested.
“Yes, Sir!”
“Then come back here. We will prepare a document!” The 17th Army Commander dragged his rifle to his room.
Lieutenant Farouk didn’t hear the order, he was crying. His face looked like a young boy; the tears were trickling through his beard. He didn’t even know that he was crying.












29 Nisan 2015 Çarşamba

Tekne




Bir şeyi yeni ögrendiğinde veya  sans eseri karşına bir sey çıktığında,  ummadığın bir zaman talih kapını çaldığında ruh halin degisir, hatta kalbin degisir. Bunun icin bir şeyi görmeye, duymaya zaman ayırmak gerekir.Yeni tecrübeler yasayarak , kendini yeni bir çevreye, yeni bir lisana acmak, kisiyi, bir halden diğerine geçirebilecek,değistirebilecek  güce sahiptir.

Clarissa Pinkola Estes,

Woman who run with the wolves..
Kurtlarla Beraber Kosan Kadin 

FOK BALIKLARININ ÇAĞRISI


Ekim Başı


Sabah oldu, çok erken ve karanlık.  Kuşlari dinliyorum genellikle ötmeye dört buçukta baslarlar. Sessizlik var.  Sadece yatagimin uzerinde, catidaki pencereye dusen yagmurun sesi.  Donup uykuya devam mi edeyim yoksa kalkayim mi?  Herzamanki ikilem.

Uc haftadir buradayim, gunler birbirini kovaliyor.  Bir amaç ve rutin olmayınae, gunlerin hesabini unutuyorum. Gunlerden ne oldugunu ogrenmek icin bir takvim bile yok, ben de ogrenmeyi istemiyorum zaten. Ama yine de bu konuda amator gibi davranmayi istemiyorum. Onsezilerim bana biraz asagidan almayi, değişmin ortagi olan, yas tutmayi da yasamayi soyluyor, ama yine de birseyler yapmaya baslamam gerekiyor, bunun farkindayim.

Gunluk olarak tek vazifem postahaneye gitmek ve gelmesini umut ettigim bir kac çeki almak. Bu ay telif haklarimi almam gerekiyor. Ufukta yeni bir proje yok,  eski kitaplardan kazandigim parayla bir sure gecinecegim.  Postahane muduru olan hanim beni hem yazar olarak hemde yazlikci olarak taniyor. Senenin bu zamani burada olmami cok esrarengiz buluyor ve seksi bir roman yazdigimi zannediyor.
Simdi burada yatarken, yeni bir cesit yalnizlik yasiyorum.Ara sira aklima gelen  zorlu  gercekleri,  ya da daha once,  basarisiz kalmis girisimlerimi dusunuyorum. Gelen bazi telefonlar, ya kocamin aile meseleriyle ilgili bir sey hatirlatmasi ya da arkadaslarimin halimi sormak icin aramalari, bazi olumsuz dusunceler uyandiriyor.  Kimseye verecegim basmakalip  bir cevabim olmadigi icin, yiliyorum. Geride biraktigim ailem, dostlarim benim aklimi karistiriyor ve sabahlari kalkmayi zorlastiriyor.

Eskiden, uzun bir zaman önce böyle yağmurlu gunleri severdim, kalkar kendime sicak çukulata yapar sonra tekrar yataga doner yorganin altinda firtinanin sesini dinlerdim. Belki bugun de ayni seyi yapmaliyim. Son zamanlarda tavsiyesini aldigim bayan din gorevlisi, takilip kaldigimi soyledigimde bunu dogruladi ve  bana “Çöldesin toprak yarilmaya baslamis susuzluktan ama tamamen de kurumamis.” dedi O bunlari soylerken ben kendimi çorak bir topragin ortasinda bir kütüğün üzerinde otururken hayal ettim. Kilometrelerce kerpic rengi sertlesmis toprak, hic bir kacis yolu da gorunmuyor.  “Su anda sessizce oturup dinlemekten baska bir caren yok, zamanla cevaplari duyacaksin,” dedi.

Ayaklarimi yataktan asagiya sallandirdim ve dikkatlice kalktim.  Son bir kac gundur belim tutuldu. Buna şasirmadim; bana bir keresinde masaj terapisti duygusal enerjimizi belimizde depoladigimizi soylemisti.

Ayaklarim soğuk yere degdiginde henuz uyanmamis bir tarafim kaldiysa, o da uyandi. Mutfağa kahve yapmaya gittim. Hay Allah, kahve kutusu bos! Kilerde ne varsa onlarla idare ediyordum, daha bakkala bile gitmedim; ev kadinligini hatirlatacak herhangi bir sey yapmak istemiyorum. Ama simdi kahve istiyorum ve bu saatte bulabilecegim tek yer Larry’nin islettigi balikcilar kahvesi. Senelerdir,oraya gitmek icin hep bir bahane bulmak isterdim, simdi bir bahanem var. Kotumu ve daha onceden yatagin yaninda, yere atilmis olan eski mavi kazagimi uzerime gecirdim, anahtarlari kaptim ve disari ciktim.

Bezelye corbasi kivaminda bir sis tabakasi on dakikalik yolu, on bes dakikaya cikardi. Park yeri bir deniz feneri gibi davet ediyordu beni, pikaplar, balikci aletleri ve on koltukta sahiplerini bekleyen sadik kopekler...

Benim iceri girisimle bir sessizlik oldu.Farketmemis gibi davrandim, burnuma pastirma kokusu geliyordu. “U” seklindeki tezgahta oturulack tek yer ucta kalmisti. Iri yari, yanik tenli, sari sakalli bir adamin yanina tabureye oturdum. Bu kahveye dalmakla, kendimi bir tuhaf hissettim ama sabah kendime gelmem icin kahvemi de icmem gerekiyordu. Ben bu yerin basit beyaz duvarlarina, kirmizi musamba kapli tezgahlarina bakarken, garson  hemen kahvemi doldurdu.

Kapali plastik kaplarin ici kurabiye doluydu, gazeteler bir kenarda duzgunce dizilmisti.
Bir iki dakika icinde sohbet yine kaldigi yerden devam etti, ben de dinlemiyormus gibi yapip menuye bakmaya basladim. Havadan, avladiklari baliklardan ve zehirlenen martilardan bahsediyorlardi , o sirada biri, sozu, sahili dolduran Fok Baliklarina getirdi. Ben de, sozun geri kalan kismini dinleyebilmek icin, kendime yumurta soyledim.

Burada Fok baliklari olur mu? Olamaz ama herkes sahilde sayilarinin bini buldugunu ve baliklari yiyip bitirdiklerini anlatiyor! Tenis maci izler gibi, kafami balikcilari dinlerken bir o tarafa, bir bu tarafa ceviriyorum. Dinledigimi anladilar. Belki de biraz abartmaya basladilar ama bu sohbet bu kasabanin en iyi sohbeti olmali. Fok Balığı dedigin Baja, Patagonya veya baska bir egzotik yerde olur, benim bu kucuk balikci kasabamda degil. Nova Scotia'ya gidip gelen gri , liman fok baliklarindan bahsediyorlar. Hayran kaldim. Ama simdi göç etmiyorlarmış ve kisi burada gecirecek gibilermis, bu da balikcilari rahatsiz ediyor. Heyecandan yanaklarim kızardı. Sanki biri önüme hemen parçalayip, açmak için sabirsizlandigim bir paket birakmis gibi.

Yameği icmeyi biraktim, cignerken, yutarken konusmanın hiç bir kismini kacirmak istemiyordum. Denizi fok baliklariyla dolu ve kendimi de onlarla beraber yuzerken hayal ettim. Biraz sacma gelecek ama çok merak ettim. Çılgın gibiyim su anda,oraya gitmek icin bir yol bulmaliyim. Hic vakit kaybetmeden cesaretimi topladim ve yanımdaki adama “ beni oraya götürür müsün?” dedim.
Kahvesinden bir yudum alarak şaka mı yapıyorsun?” dedi. Bu kadar cesur olmama kendim de şaştım ama ona kararlı bir şekilde baktım. “Bu gün mü?” dedi bana, taburesini de öbür tarafa doğru çevirerek yanindaki adama, "Dogru mu duyuyorum?" gibilerden baktı.

“Ben oraya gittigimde, yedi-sekiz saat kalacağım” dedi. Sanki ben bunu duyunca vazgececegim.  “Bakalim sular, istedigim kadar uzun süre yuksek kalacak mi?” diyerek bir de göz kirpti. Bu son soz beni gercekten etkiledi. Zamani saate göre degilde, denizin dönüşümüne gore ayarlamak! “Benim için uygun” dedim.

Şimdi herkes," bakalim ne yapacaklar?" diye bizi dinliyor.

Acaba blöf mu yaptigimi anlamak icin bana “Kendine seni sicak tutacak kiyafetler ve de bir sandwich hazirla” dedi. Gözümü bile kirpmadim. Bunun uzerine "Yarim saat icinde rihtima gel, teknenin adi "Seal Woman" dedi. Tabağımı kenara ittim, hemen tezgahin uzerine bir kac dolar biraktim ve arabama koştum, eve rekor zamanda vardim, derhal fistik ezmesiyle, simitleri mutfaktan aldim , yagmurluk, havlu ve suveterimi, bez cantama attim, ve rihtima koştum. Sadece bir kac dakikam kalmisti.

“Tam zamaninda geldin” dedi; biraz sasirarak, sanki hersey sadece bir şakaydi. “Çantani bana at ve tekneye bin.”

Bana yardim etmek icin elini uzatinca, birden dilim tutuldu, hatta yüzüm kizardi. Dokunusuyla, beni şasirtan bir elektriklenme oldu. Bana kimse dokunmayali o kadar uzun mu olmustu?

Maceraperestligimin üzeri bir bulutla gölgelenmeye baslamisti, “Kendine gel Joan” dedim. Ne yapiyordum simdi? Tamamen yabanci bir adamla yola cikiyordum.  Etrafimdaki diğer teknelere baktim, onlar da bütün bir günü denizde gecirmek icin hazirlaniyorlardi. Yanimdaki teknedeki adamin bana bakarak,gülümsediğini farkettim. Böyle küçük yerlerde, en ufak şeyler farkedilir, özellikle de sezon disi zamanlarda... Simdi bu bir  skandal olacak mi? Bu adam acaba evli mi?

Simdi ben bu adami ayartmis gibi oldum. Benim yasimda sasilacak bir sey. Ama neden olmasin? Hayatimda, birini ayarttigim bundan once, sadece bir kez olmustu; benden yasliydi ve New York’tan Dallas/ Fort Worth’e ucuyorduk. Yolculuk esnasinda, konusmaya basladik.Beni otelime birakmayi teklif etmisti, çünkü o araba kiraliyordu ve benim arabam yoktu. Ama Hertz masasina gelince, otelin yerine baktim ve aksi istikametlere gitigimizi farkettim. Ben Dallas’a, o Fort Worth e gidiyordu, böylece orada ayrildik. Bir keresinde de bir uluslararasi uçak yolculugunda, beni  First Class’a aldilar, yanimda lisede gezdigim futbolcuya benzeyen biri oturuyordu. Atlantik' i gecerken bütün bir yol boyunca konustuk, hatta, etrafimizdaki insanlar rahatsiz oldu. Sonra, Seville' de kaldigimiz süre icinde, beraber bir yemek icin sözlestik. Fakat onun isleri nedeniyle buluşamadik, benimle yemeğe ayiracak zamani olmadi.

Daldığım bu düşüncelerden, istiridye avcisinin “ o düğümü çözer misin?” demesiyle sıyrıldım. “Tabii” dedim, memnun etmeye calisarak. Verilen gorevi yetenekli bir tayfa gibi yerine getirdim, O da anahtari alıp motoru calistirdi. “ Daha ismini bile bilmiyorum” diyerek, elimi uzattim: “Ben Joan”
“Ben Josh,” dedi.

Basimizin uzerinde, kanat cirpan martilar, bize eslik ederken, rihtimdan ayrildik. Istiflenmis yuklerin uzerinde tunemis olan iki balikcil, bize ne korkarak, ne de fazla ilgilenerek bakiyordu. Uzun bir kum yiginina dogru yol aliyorduk. Birden istedigim yerde olmanin keyfini hissettim. Kalbim hizla carpmaya basladi,en son ne zaman kontrolu bir baskasina verdigimi hatirlamiyordum. Bu bir cesaret isiydi, bilmedigim bir yere gidiyordum, bilmedigim bir kimse beni goturuyordu.

Kanaldan cikinca, gaza basti ve bana camlı bölmeye onun yanina gelip, rüzgardan korunmam icin isaret etti. O kısım sadece bir kişilikti. Omuz omuza duruyorduk, yapili göğsunu ve genis sirtini yanimda hissedebiliyordum, tekrar kalbim carpmaya basladi. Hay Allah! Deli miyim ben! Oyle de olsa onu cok seksi buluyordum. Senelerce, etrafimda hep beyaz yakalilar, çizgili takim elbiseler, bağa çerceveli gözlukler ve Wall Street Journal olmustu, Onlardan sonra bu sert gorunuslu tip çok cekici geldi bana.

Belki de bir önceki hayatimda barda çalışan, maceraperest bir kadindim, Akdeniz de bir yerde yasiyordum ve etrafimda denizciler vardi, bol palavra atan,marifetlerini gosteren ama esprili adamlar. Belki de bundan,burayi çok seviyorum simdi. Daha özgür olmam gerekiyor.

Rüzgarin ve motorun gürültüsü konusmayi zorlastiriyor. Dümeni tutan, büuük kuvvetli ellerine bakiyorum, mavi gozleri kisilmis doğan gunese bakiyor. Mütevazi bir tekne ama sağlam. En yalin seyler var içinde ama is görüyor. Balikcilar fazlalikla uğrasmaz. O kadar paralari yoktur. Bu beni etkiler herzaman. Böyle yoklukta da idare edebilen erkeklere bayilirim. Babami hatirlarim, yoktan varetmeyi bilen bir dehaydi o.

Dalgalarin üzerinden aşarak suyun uzerinde ucar gibi gidiyoruz. Bilemiyorum, gene kaciyor muyum birseylerden yoksa bir anlik siğinacak bir yer mi istiyorum. Ne onemi var? Bu macera buyuluyor beni. Burada kiyidan uzaklasirken geriye bakmak nasil da goruz acimi degistiriyor, buna hayret ediyorum. Sanki burada sayisiz gecis noktalari var Josh bunlari cok iyi biliyor ve hizla istedigimiz gibi ilerlemekte ozguruz. Hic bir karisikli yok, bizi kontrol eden, bizi sinirlayan, hic bir mani, hic bir sosyal zorunluluk yok.

Uzakta bir ada göründü, ten rengi bir tümsek,ortasi daha koyu, bir iki dakika icinde Josh, motoru susturdu, karşıyı göstererek, ”Iste” dedi,fisildiyarak. O zaman onlari gordum- karaya vurmus yuzlerce gri, kahverengi,bej tonlarinda  çilli, yumusak yaratiklar, yasadiklari doğayla butunlesmisler.
Tam ben daha ne kadar yakinlasabiliriz, derken, kucuk biyiklariyla, tatli bir surat, sudan cikti. Josh “Bu kadar yakinlik yeter mi? Dedi

“Merhaba” dedim. Bana hic gozlerini kırpıştırmadan bakan bu yüzü görünce, doğal olarak, böyle dedim. Sudan çıktığı, aniden gene suyun altina dalarak kayboldu ve elli ayak ileride gene ortaya cikti. Dondu, bana sanki “gelmiyor musun?” der gibi bakti. Denizin hareketiyle, kiyiya yanastik, koloninin icinde pek cogu kipirdanmaya,kafalarini kaldirip etrafi koklamaya ve incelemeye basladilar. Sonunda bir erkek fok baligi dondu, kalin govdesini esnetti ve digerini uyandirdi. Dominolar gibi birbiri ardinca donmeye basladilar, ta ki kumsali kaplayan o kadifemsi ortu tamamen hareketlenene kadar. Tak, tak, tak, kumda ilerleyen yuzlerce yuzgecin sesi, gök gürültüsü gibiydi, tüylerim, diken diken oldu. Kiyidan kendilerini mavi sulara kaydirirken, biraz hantal ve ne yapacaklarindan emin degillerdi ama suya girince zarif ve  kontrollu bir sekilde yuzuyorlardi. Bize doğru yüzmeye basladilar hem tekneyi,hem de bizim niyetimizi merak ediyorlardi, suya jimnastik yapar gibi dalip cikiyorlardi. Her sudan cikista gozlerimizin icine bakiyorlardi, bir de boyunlarini eğip de bize takip edin der gibiydiler... Daldim gittim...
Büyüyü Joshua bozdu: “ Inme Zamani” dedi aniden.

“Ne, saka mi yapiyorsun?” diye bagirdim.
“Buradan yuzebilirsin, bunlar arada sirada gelen ziyaretcilere alışıktır.”
“Sen beni burada yanlız mı bırakacaksın? Ben senin burada istiridye toplayacağımı zannetmistim.”

“Karsi uca gidecegim, orada duzlukler var, soyledigim gibi sularin hareketi değisince  gelirim.”
Hic tartisabilecegim bir sey yoktu. Ben butun gun icin anlasmistim, ne olursa kabul etmem gerekirdi.Kotumun pacalarini cabucak sivadim, teknenin kiyisina ciktim ve buz gibi suya atladim. “Güzel atladin” dedi ve bana çantalarimi verdi. “Yakında gorusuruz” dedi ve tekneyi geri vitese takti.

Tabii  dedim, günesin acisindan anladigim kadariyla, saat  sabah sekiz veya dokuzdu, sular halen yuksekti. Onun donmesi, en azindan sekiz saati bulurdu. Ama zaten, benim istedigim de buydu. Suyun alcalip yukselmesine gore, zamani ayarlamak ve butun gunu, burada gecirmek.
Çantayi basimin uzerinde tutmaya calisarak kiyiya dogru ilerlemeye calistim Neyse ki su sığ.

Hoppala; su birden derinlesti, simdi kasiklarima kadar islandim. Lanet olsun! Biraz daha yaklaşsa, ne olurdu sanki. Bu kot pantolonu giymekle aptallik ettim. Esnemiyor, ustume yapisiyor ve agirlasiyor. Teknede cikarmaliydim ama bir yabancinin onunde soyunmam, dogru olmazdi.

Oh, son adımı attım, kıyıya vardım ve yere yığıldım. Bir soluklanmam lazim. Buranin güzelliğine hayran kaldim. Daha kötü yerlerde kaldigim olmustu, şüphesiz. Herhalde güzel bir gun olacak. Her neyse, artik yoluma sans eseri ne cikarsa, sevmeyi ogreniyorum.

Bay of Fundy Nova Scotia


Deniz Kenarinda Bir Yil isimli kitaptan
Ceviren: Elif Erkmen




21 Nisan 2015 Salı

Donusu Yok Beraberce Karar Verdik Ayrilmaya



Ayrilma Zamanı


Ayrilma karari bir gecede verilmis gibiydi... Bir aksam eşim isten geldi  ve kilometrelerce uzakta bir baska yerden aldigi is teklifini kabul ettigini soyledi. O detaylari anlatirken ben orada, kalakaldim, onunla beraber gitmemek icin bir bahane aramaya basladim. Sonucta çocuklarimiz buyumustu ve on yedi seneden beri oturdugumuz bu kocaman ev artik bizim icin gerekli degildi.Isimi her yerden yapabilirdim.Niye direniyordum? Niye dondum kaldim, niye korkuyorum , niye öfke doluyum?
Aslinda fazla karisik olmayan gercegi gormem cok zor olmadi.Onunla beraber gitme istegi ve enerjisi yoktu ben de.Yeni bir yerde yeni bir hayata baslamak ozellikle de bu evliligimiz boyle duraganlasmisken imkansizdi. Tek dusunebildigim alternatif,Cape Cod da ki yazlik evimize gitmekti. Bunu soyleyince kendim de sasirdim. Oraya gidip, dusunmeliydim.
Bu hareketsizligimden, bu umursamazligimdan tedirgin oldum; ama olay buydu iste.

Bu yasal bir ayrilik mi olacakti, bunu bilincli olarak dusunmuyordum. Sadece nefes almak istiyordum bu iliskiye bir ara vermek... Çesitli sebeblerden dolayi bir kac ay sonra biraraya gelecektik, nasilsa. Kocam bu durumu soyledigimde, bir tepki vermedi, duygularini gostermedi, daha uzaklasti sanki.
Olmayan gelecegimizden konustuk, fazla da onemesemeden ve korkutan bir kibarlikla. Sonra bu durumu  arkadaslarimiza soyledik.  Ihtiyacimiz olmayan fazla esyamizi sattiktan sonra,  her iki manada da yukumuz hafiflemis oldu. Komsulardan biri " Burada ne hatiralariniz var"  dedi.
Oglum daha evvel burada yaptigimiz kutlamalardan birini hatirlatinca, urperdim. Anilar birbirini izledi ta ki oda anilarla dolana kadar. Sonra hayatimizin bu bolumunun bitmesi bana makul geldi. Burada yasanmislik var, bu evi sevmistik. Tam isigi sondurmus  yataga yatmisken birden yakin gelecegimi dusunerek panik oldum.

Boyle belli bir olgunluga gelmis anlarin daha once yasanmis  diger anlari bir anda silme  ozelliği vardir. Ona dogru döndüm ve elimi onun  karnına dogru uzattım,  ne için bilmiyorum. Bu yakınlığı özleyecegim , ona doğru daha da yaklastim. Kipirdadi, bir an  donup bir sey soyleyecek veya beni  kollarina alacak zannettim, hayir hemen uykuya daldi ben de onun nefesini bir ninni gibi dinledim.
Daha once, bir cok geceler onun yaninda yatarak ne ruyalar gordugunu dusunurdum.

 Onu dertlendiren neydi? Alkolik bir ailesi vardi cocuklugu sert ve yanliz gecmisti.Daha on iki yasinda nefret ettigi yatili okula gonderilmisti. Bunlari basindan beri biliyordum.  Onunla gorusmeye ilk basladigimda benim bunlari anlamami istedi hayatinda aldigi darbeleri, tasidigi yuku; ben de merhametli biri olarak  bu golgelerden daha da etkilendim. Bu evlilige girerken rolumun belirlenmis olmasi,  -annelik- beni rahatlatti. Bir şekilde eşimin melankolisini geciririm ve bu tasidigi karanliktan onu çıkarırım zannettim.


Zamanla onun bu tükenmeyen acısı beni de yordu.Duygusal olarak yakın olamıyordu, ben de bu durumu reddedildigim, seklinde yorumladim,  ilgi istiyordum: “Benim de ihtiyaclarim var biliyorsun degil mi? diyordum. Aramizda bir bağ kurulsun, beni kabul etsin istiyordum. Kitabindan kafasini kaldirip bana “ihtiyac dedigin sey, basini sokacak bir ev ve yiyecekten ibarettir”derdi.Bu da benim susmama sebep olurdu, diger cevaplari da oyle; bir sey sorduğuma pisman ederdi beni. Akli basinda bir tavirla benim kizginliklarimi hafife alirdi. Ne de olsa pragmatik  bir adamdi...  Bu ona uyuyordu.  Seneler süren bu durum yani zorlayarak, herseyin makulunu aramasi benim icin sonunda tahammul edilmez bir hale geldi.

Bir kaç defa beni kiskandi. Bir aksam yemeğinde davetlilere anlattigim hikayeler ve fikralardan sonra icine kapandi ve bana dedi ki: “sen renkli televizyon, bense siyah beyazim”.
“Ne olacak” dedim,” ne var bunda, niye sen de yasantina biraz renk katmiyorsun?”
Benim cevaplarim hic bir zaman onun ki kadar akillica olmazdi ve hic bir zaman konusmalarimizda espri yer almazdi.Ben kendi yarattigim ve oynadigim bur rolden bunalmaya baslamistim. Benim mutluluk anlayisim, vermek, vermek ve vermekti; ta ki karsi taraf mutlu olana kadar.Bu yanlis yolla kendi mutlulugumu, karsi tarafin yuzundeki mutlulugu gormeye baglamistim. Ben kendimi unutursam o da beni daha iyi gorurdu. Oyle zannetmistim. Benim ihtiyaclarim, ona karsilamak istemedigi talepler gibi gorunuyordu. O denedigi zaman da onun çabalari yeterli olmuyordu.Her nedense yasama sevinci yok olmustu ben de bunu yeniden canlandirma umudunu kaybetmistim.
Evlilik  bana gore bir macera olmalidir, eglendirici ve paylasimci.O kendi rolunu eve ekmek getirmekle sınırlı goruyordu, aile hayatina baska katkisi yoktu
.
Hafta sonlarını insanlarla ve partilerle dolduruyordum,  eşimin moralinin duzelmesini istiyordum, ama o giderek daha fazla içe kapandi. Ben onu kabuğundan çikartmaya çalistikca, O da bana:”Bu ne zaman bitecek, ne zaman tatmin olacaksin? Istedigin heyecansa, git ara bul” diyordu...
Gec oldu... Yarin buyuk bir gun; dusuncelerimle birlikte dondum ve uykuya daldim.



Saat beste kalktik, onun icin herzamankinden bir saat erkendi. Arabalara esyalarimiz doldurduk ve o yeni isine, ben de yeni hayatima dogru hareket ettik. “Bunu yaptigimiza inanamiyorum” dedim, boylece izin almayi da zorlastirmis oldum ve aslinda onun bana ne cevap verecegini biliyordum.
“Inanamiyorsun?” dişlerini sıkarak, “Bu senin fikrindi” dedi. Sözlerim onu daha da sinirlendirmisti, zaten dolu olan bagaja bir kac çanta daha atarken, vucut dili kizginligini yansitiyordu. Bagajin kapağını carparak kapatti.

Gulumseyerek,  “Gitmem lazim” dedi, biraz onceki tersligi yumusatti bu gulumseme.”Benim de senin gibi kendi hayatima baslamam lazim” dedi.

Kendimi daha fazla cezaya hazırladim, zira arkasina bakmadan gidiyordu, ama o anda dondu, kara bir bakisla bakti, aci vardi o bakista ama huzurlu bir sekilde  "gorusuruz” dedi. Iste hepsi bu...

O anda evden ayrilmasinin agirligi cok sasirticigdi. Basimi arabanin ustune dayadim ve aglamaya basladim.
Baska caresi yoktu... Iki arkadasim, ellerinde bir termos kahve ve yol icin bazi yiyecekler hazirlayip gelmisler, onlari gorunce  aglamayi kestim. Birbirimize sarildik. Bu hem evli, hem bekar kadinlar, evlilikleri coktan soğumus ve kizginliklara kurban gitmis bana oylece bakiyorlardi onlarin gozlerinde de ayni seyi yapma istegi vardi. Bana cesur oldugumu ve ayni seyi yapabilmeyi istediklerini soylediler. Onlar da kendi ayaklarinin uzerinde durabilmeyi hayal ediyorlardi. Kafami kaldirdim ve aglamamaya calistim. soylediklerine karsi bir soz bulabilmek zordu. O anda halimi en iyi ifade eden kelime,”umutsuz”du. Benim halime “Cesur” demek dogru olmazdi. Benim yetistirilis tarzima gore"sen nereye gidersen, ben de oraya gelirim...”demek gerekiyordu ama simdi aksi istikamete dogru kosuyordum. Burada gecirdigim her dakika tehlikeliydi, beni vazgecmeye itebilirdi.

Kadin arkadaslarim benim icin" her derde deva"ydilar, her zaman kotu gunlerimizi paylasirdik.Ama simdi ortada bir kriz var ve ben butun dikkatimi bunu cozmeye vermeliyim, arkadaslarimin benim dikkatimi dagitmalarina izin vermemeliyim. Alistigim cevrenin icinde kalmak, benim hareketime mani olur. Arabama bındım, paslanmaya yuz tutmus, eski bir Volvo, ıcınde kıtaplarım, kagıtlarım bıtmemıs el yazısı metınlerle yazarların tasıdıgı her cesıt  oteberi. Giderken evin onundeki “SATILIK” levhasina son bir kez baktim.  Burada son duragim, banka olacak, hesabimda kalan  parami alacagim. Muhim odemeleri esim yapacak ben de kendime bakacagim bundan sonra. Adil bir anlasma sayilir, ben bunca yil yazarliktan kazandigim parayla cocuklarin okul masraflarini vergileri ve bazi ekstra harcamalari karsilamistim.

Kopruye yaklasirken  icimden defalarca ayni seyi tekrarladim”Dogru yapiyorsun, gitmeye bak ,dogru yoldasin...” Kopru gecis ucretini odeyip “New England” isaretini gorunce, rahatladim. Sonunda yoldaydim ve bu degisikligin  kafamin icinde cok uzun zamandan beri var oldugunu anladim.
Belki de oyleydi. Yanlis baslangiclar daha once olmustu.Bir kac defa ani bir kararla kacmis sonra da  geri donmustum. Bu sefer cok iyi bir planlama yaptim,  olmeden once butun islerini hale yola koyan bir kisi gibiyim. Hayatlarindan sorumlu oldugum herkesin isi gucu yolunda.Bazan kendi ozgurlugume biran evvel kavusmak icin sabirsizlandigimi ve bu sebeple cocuklarimi,  diger arkadaslarindan cok daha evvel evlenmeye tesvik ettigimi dusunuyorum.Evlilik diger genclerin akillarina bile gelmezken ben kendi yuzugumu,  tasiyla nisanlisina yeni bir yuzuk yaptirabilmesi icin kucuk ogluma verdim.

  Belki kendi mutlulugumu temin edemedigim icin onlarinkini garantiye almayi istiyordum. Tam kendi gerceklerimizi gormeye basladigimiz zamanda cocuklarin evlilikleri bizi bir muddet oyaladi. Pek cok arkadasim cocuklarini evlendirirken  dugun telasiyla bir cok ayrintiya kendilerini kaptirdilar.Kocamla ben de ayniydik. Romantizm bizim icin artik basdondurucu degildi ama teselli mukafati olarak  cocuklarin mutlulugundan bizde payimiza duseni alabilirdik.

Hep dusunurdum acaba dugunlerde bu kadar insanin aglamasinin sebebi acaba bu muydu? Aski goruyorlar ve kendileri icinde istiyorlardi ama ayni zamanda boyle bir ruyanin gerceklesmeyecegini de biliyorlardi.Ogullarimizin dugun torenlerinde  gururla  anne baba olarak o ani yasamak gosterinin bir parcasi olmak cok guzeldi. Cocuklarim icin tasidigim umutlari kendimiz icin de tasiyor muydum?
Ama  geleneksel pirinci firlattiktan sonra hemen buyu bozuldu, gunluk hayata geri donduk. Hatta kedi bile zamanini bilmis gibi bir Pazar gunu, biz klisedeyden, evin  bodrumunda oluverdi. Artik ikimizi birbirine baglayan,bize bagimli olan hic bir sey yoktu hayatimizda.



Artik basim donuyordu,bir kalem bulup dusuncelerimi yazmaya basladim.”Bir gun araba kullanirken, yazi yazmaktan dolayi oleceksin.”demisti bir arkadasim. “Biliyorum,biliyorum” dedim ve hicbir zaman uyarisini dikkate almadim.

Volvo’nun icine buzusmus, hayatimdaki herseyden uzaklasiyordum. Su anda zihnim acilmis kendimi cok hafiflemis hissediyordum. Radyoyu actim klasik muzik istasyonunda Vivaldi’nin “Dort mevsim”i caliyordu. Bu eskiden kosarken dinledigim muzikti- iyi isaret-ben de su anda yeni hayatima kosuyordum. Duyduguma gore Olimpiyatlara hazirlanan atletlere heyecanlarini bastirmalari icin; onemli yarismalardan once soyunma odasinda  barok muzik dinletiyorlarmis. Derin bir nefes aldim ve o huzura ve sakinlige kavusmayi diledim.

Yine de kendimi yaramaz hatta kotu bir cocuk gibi hissediyorum. Ayrilip giden daima sucludur, pasif bir sekilde olaya katilan, ama kalan butun sempatiyi hakkeder. Anladigim kadariyla cogu adam terketmeyi istemiyor. Ayrilmayi istiyor ama olaylar oyle gelissin ki kapidan cikip giden kadinlar olsun istiyorlar. Simdi, cocuklar olup biteni sorgulamaya baslayacaklar ve eminim ki benden cok babalari icin kaygilanacaklar. Onun hatalarini, cok seyrek olarak gorurler cunku kendisi, herzaman akilci, sorumluluk sahibi ve durusttur. Diger taraftan , sopayi atan ben, cok konusan ve inanilmaz ruh hallerine geciren ve duruma gore çığlık atan (sebep olan adama kizilmaz) hep ben.

Interstate 95  Vivaldi’yi dinleyerek gidiyorum. Gene de kafamin icin de olumsuz sesler bana simarik oldugumu soyluyorlar. Sonucta, kocam karısını döven veya ona kötü sözler soyleyen biri degildi (bir defa cadi gibi demisti)ve çok da mahsun gorunuyordu.

'Bu sefer gercekten yaptin, Joan!”dedim kendi kendime ve yumruk atar gibi direksiyona vurdum. Keske simdi bir içki olsaydi.

Tam o sirada tabelayi gordum; “New Haven”. Allahım, buradan yuzlerce kez gectim ve hic kendi gecmisimle bağlanti kurmadım. Bu tanıştığımız yer. “Yale” baslangicti. Frene bastim cikisa dogru kaydim,gecmisi gormeye gittim,  sanırım bir iki hayalet bulacagim.

Bir kac dakika sonra kendimi ”White Tower Diner”a bakar buldum.Green’in tam karsisinda, birbirimizi ilk tanidigimizda, bedava doldurduklari ikinci kahvelerle bizim bütün gece konusmamiza neden olan yer. Paslanmis hafizama guvenerek,Trinity tarafina dondum ve drama okulunu gordum, gosterisli kirmizi kapilari tam hatirladigim gibiydi, ve yakinlardaki arayol, opustugumuz yer...Bir kac ogrenci tas  duvara yaslanmis ayni seyi yapiyorlar simdi. 


Her yerde bir kararlilik ve heyecan var, olmasi gerektigi gibi, okul yilinin basi; sonbahar. Etrafta piril piril ogrencileri goruyorum, bazisi hararetli bir sekilde konusuyor, bazisi kararlilikla siniflarina yürüyor. Biz de öyleydik, ama birden onun- iliski ciddiye gitmeye baslayinca- kactigini hatirladim.

 Belki onun pesini o zaman birakmaliydim. Ama birisiyle evlenmeye cok kararliydim ve o da iyi bir aday gibi gorunuyordu.O beni yakalayana kadar, ben onu takip ettim, sonunda nisanlandik; annesi ona yuzugu verir vermez, bir kac dakika icinde bana getirdi. Sanki ayarlanmis bir evlilikti, simdi bana oyle geliyor. Eve başka kiz arkadaslarını daha önce getirmis ama annesine göre büyük ödülü alan, ben oldum. Benim annem de pek beğenmişti, çünkü nisanlim bir doktorun oğluydu, yani parali pulluydu ve iyi kuluplere üyeydiler, içkileri hos görülebilirdi...

Deniz Kenarinda Bir Yil
Joan Anderson

Tercume: Elif Mat


Cordoba - Canción del jinete




A beautiful poem by Frederico Garcia Lorca

Kordoba uzak ve yalniz...

Distant and Alone

Canción del jinete

Córdoba.
Lejana y sola.
Jaca negra, luna grande,
y aceitunas en mi alforja.
Aunque sepa los caminos,
yo nunca llegaré a Córdoba.
Por el llano, por el viento,
jaca negra, luna roja.
La muerte me está mirando
desde las torres de Córdoba.
¡Ay que camino tan largo!
¡Ay mi jaca valerosa!
¡Ay que la muerte me espera,
antes de llegar a Córdoba!
Córdoba.
Lejana y sola.
- Federico García Lorca
Picasso

ATLININ TURKUSU

Ay kocaman at kara
Torbamda zeytin kara
Bilirim de yolların
Varamam Kordoba ya
Ova geçti yel geçti
Ay kırmızı at kara
Ölüm gözler yolumu
Kordoba surlarında
Yola baktım yol uzun
Canım atım yaman atım
Etme eyleme ölüm
Varmadan Kordoba ya
Miro

Horseman's Song

Cordoba.
Distant and alone.

A black horse, the giant moon,
and olives in my saddlebag.
Even if I know the way,
I will never reach Cordoba.
Over the plain, through the wind,
A black horse, the red moon.
The death is watching me
From the tall towers of Cordoba.
Oh, such a long road,
Oh, brave mare,
The death awaits me
before I ever reach Cordoba...

Cordoba,
Distant and alone...





14 Nisan 2015 Salı

SOGNO/ DREAM / RUYA


 SOGNO
Edouard Vuillard "Entrance to the Garden " (1903)


Va ti aspettero
Il fiore nel giardino segna il tempo
Qui disegnero il giorno poi del tuo ritorno
Sei cosi sicura del mio amore
Da portarlo via con te
Chiuso nelle mani
Che ti porti al viso
Ripensando ancora a me
E se ti servira lo mostri al mondo
Che non sa che vita c'e
Nel cuore che distratto sembra assente
Non sa che vita c'e
In quello che soltanto il cuore sente
Non sa.
Qui ti aspettero
E rubero I baci al tempo
Tempo che non basta a cancellare
Coi ricordi il desiderio che
Resta chiuso nelle mani
Che ti porti al viso
Ripensando a me
E ti accompagnera passando le citta da me
Da me che sono ancora qui
E sogno cose che non so di te
Dove sara che strada fara il tuo ritorno
Sogno
Qui ti aspettero
E rubero I baci al tempo
Sogno
Un rumore il vento che mi sveglia
E sei gia qua.
August Rodin/ Reveries


RUYA

Git, gitmek istiyorsan,
Bahcedeki cicekler gelecegin zamani gosterecek,
Sana olan askimdan oldukca eminsin nasil olsa,
Al yaninda gotur sevgimi,
Avucunun icinde sakla.
Elini yuzune her goturdugunde
beni dusunursun,
Istersen butun dunyaya gosterebilirsin,

Bos bir kalpte ne olabilir ki?
Sadece kalpte hissedilir
Bos bir kalpte bir hayat olmaz.
At Sunset- FredrickChilde Hassam


Burada seni bekleyecegim.
zamandan opucukler calarak,
Avucunun icinde sakladigin anilari ve arzulari
zaman silemez,
Elini her yuzune goturdugunde beni dusuneceksin.

Gittigin sehirlerde, dolastigin yerlerde,
seninle beraber olacagim.
Seninle ilgili bilmedigim seyleri hayal edecegim,
Yolunu gozleyecegim,

Hayal edecegim,
Burada bekleyecegim,

Ruya gorecegim,
Bir tikirti, bir ruzgar
beni uyandiracak,

Iste gelmissin bile...
The lute player


6 Nisan 2015 Pazartesi

A Canadian Poem; the Planters by Margaret Atwood


the Planters by Margaret Atwood


Emily Carr/ Autumn in France

 The Planters

They moved between the jagged edge
of the forest and the jagged river
on a stumpy patch of cleared land

my husband, a neighbor, another man
weeding the few rows
of string beans and dusty potatoes.

They bend straighten; the sun
lights up their faces and hands candles
flickering in the wind against the

unbright earth. I see them; I know
none of them believe they are here.
They deny the ground they stand on,

pretend this dirt is the future.
And they are right. If they let go
of that illusion solid to them as a shovel,
open their eyes even for a moment
to these trees, to this particular sun
they would be surrounded, stormed, broken

in upon branches, roots tendrils, the dark
side of  light
as I am.

Emily Carr/ Breton Church

Susanna 1831 de evlenip Kanada ya geliyor. Kocası Duncan emekli asker ve o dönemin Ingilteresinde ekonomik koşullar çok elverişli olmadığın Kanada'ya yerlesmeye karar veriyorlar. Susanna cok iyi okumus resme muzige sanata merakli bir kadin.  Kanada' ya gelmeden cocuk kitaplari yazmis ve Ingiltere de koleligin kaldirilmasiyla ilgili calismalara katilmis.
Hamilton da bir kirsal alana yerlesiyorlar buradaki anilarini, kizilderilileri, vahsi dogayi kendileri gibi yeni gelenlerin hayatlarini, toplumsal hayati imece yoluyla yaptiklari faaliyetleri anlatan "Roughing it in the bush" ve "Life in the clearing verses the bush"  kitaplariyla anlatiyor.

'Early settlers' denen ilk gelen gocmenlere arazi veriliyor onlarda bu ormanlik araziyi tarim alani haline getirmeye calisiyorlar. Sehir hayatina aliskin Avrupali devrine gore modern bir hayata aliskin aileler  tarimdan elde ettikleri gelirle hayatlarini surdurme  mucadelesi veriyorlar.
Margaret Atwood' da bu siirinde Susanna Moodie'nin hayatini konu almis...


Bercy / The Woolse Family


Ekiciler

Ormanin kenariyla irmagin kiyisi
arasinda kucuk bir arazi parcasinda
gidip geliyorlardi,

kocam, bir komsu, bir de baska bir adam
patates ve fasulye dizileri arasindaki
otlari temizliyorlardi,

Egilip kalkiyorlar,
gunes yuzlerinde,
bitkilerin arasinda
topragin kara yuzu yer yer
ruzgar esdikce isildiyor

Onlari goruyorum,
Biliyorum, hic biri su anda burada olduklarina inanamiyor.
Ustunde durduklari topragi inkar ediyorlar.

Bu camurun kendi gelecekleri olduguna inaniyorlar,
Haklilar,
Bu ellerinde tuttuklari kurek kadar gercek olan hayali
bir kenara atsalar ve sadece bir an icin

gozlerini acsalar
bu agaclari gorseler,
bu gunesi gorseler;

etraflari cevrilecek,
firtinaya tutulacaklar,
kirik dallara karisicaklar,
kokleri bolunecek,
ve golgede kalacaklar
aynen benim gibi...

Paul Peel/Adoration


Poem by Margareth Atwood
Translated by Elif Erkmen

4 Nisan 2015 Cumartesi

Happy Newruz



Gustave Klimpt




Bugun bir Iran'li arkadasimdan Nevruz tebrigi aldim. Farsca da S harfiyle baslayan 7 yiyecek oluyormus sofralarinda:

Sebze- yeniden dogumu simgelemek uzere arpa bugday mercimek gibi sebzelerin cimlendirilmis tohumlari,
Samanu-Bereket sembolu bir muhallebi,
Senced-Kurutulmus bir zeytin cesidi sevgiyi simgeliyor,
Sarimsak-ilac niyetine,
seeb- elma guzellik ve saglik,
sumak-gun dogumu,
sirke- uzun omur ve sabir.

Herkese saglikli bereketli hayirli uzun yillar, baharin gelisi ve Nevruz Bayrami kutlu olsun:)



 Cezanne the basket of apples

Haft Seen, otherwise known as Haft Sīn (Persianهفت‌سین‎) or the seven S'sis a traditional table setting of Nowruz, the traditional Persian new year. The haft seen table includes seven items all starting with the letter sīn (س) in the Persian alphabet.
The Haft Seen items are:
  1. Sabzeh (سبزه) - wheatbarleymung bean or lentil sprouts growing in a dish - symbolizing rebirth
  2. Samanu (سمنو) - sweet pudding made from wheat germ - symbolizing affluence
  3. Senjed (سنجد) - dried oleaster Wild Olive fruit - symbolizing love
  4. Seer (سیر) - garlic - symbolizing medicine
  5. Seeb (سیب) - apple - symbolizing beauty and health
  6. Somāq (سماق) - sumac fruit - symbolizing (the color of) sunrise
  7. Serkeh (سرکه) - vinegar - symbolizing old-age and patience
 Edvard Munch