Revü Yıldızı

 

Elif Mat

Öykü

1950’ li yıllar, Paris

Adam evliydi galiba ama kadına söylememişti. Teresa, uzun boylu yeşil gözlü alımlı bir revü yıldızıydı. Senelerce çalışmıştı. Çocukluğundan beri dans ediyordu. Mesleğinde çok başarılı ve yetenekliydi. Anne babası o küçükken Polonya’dan gelmişlerdi Fransa’ya.

Robert ile iyi anlaşıyorlar, gezip tozuyorlardı ama ona fazla güvenemiyordu. Bir dediği bir dediğini tutmuyordu pek. Kendine güvensiz bir hali vardı adamın.

Daha önce de bir İtalyan sevgilisi olmuştu, ondan bir oğlu vardı Patrick. Çocuk artık büyüyordu, dokuz yaşına gelmişti. Enrico ölünce Teresa oğluna hem annelik hem babalık yapar olmuştu.  Kimseleri yoktu. Daha yeni yeni kendisini toparlıyordu.

Alışveriş merkezinde çalışan arkadaşı Lucy, “Senin Robert evli mi?” diye sordu. “Geçen gün bir kadınla gördüm onu. Hediyelik eşya bakıyorlardı.”

“Bilmiyorum. Şüpheleniyordum zaten. Kaç defa sordum geçiştirdi. Bu âlemde adam gibi adama rastlanmıyor.”

O gün öğleden sonra hem çocuğun giysilerini onarıyor, hem de bunları düşünüyordu. Bu aralar, akşamları çalıştığı yere bir Venezüellalı dadanmıştı. Revüyü Güney Amerika turnesine davet ediyordu. Bakalım patron ne diyecekti bu işe.

Kızlar istemiyorlardı. Taa oralarda ne işimiz var diyorlardı. Herkesin, evi çocuğu kendisini Paris’e bağlayan bir hayatı vardı. Ama teklif edilen para iyiydi. Ben ne yaparım acaba diye düşündü. Bu eve de, bir sürü kira veriyorum.

Hadi gittim diyelim, çocuk ne olacak ona kim bakacak? Onu da götürmem lazım. Okulu ne olacak?

Üç ay için gidip biraz para biriktirmek oraları görmek fena fikir değildi aslında.

Carlo uzun boylu yanık tenli mavi gözlü çok cazip bir adamdı. Beyaz gömleği boynundaki mavi fuları ile pek şıktı. Ana dili İspanyolcaydı ama Fransızcayı da fena konuşmuyordu. Eğlenceyi seven yüksek sesle kahkaha atan, kolunu beline doladığında Teresa’nın yüreğini hoplatan bir adam.

Kanı ısınmıştı bu adama. Neşeli, güler yüzlü adamları severdi. Konuşkan olması, dertsiz tasasız görünmesi hoşuna gidiyordu.

“Gelirsem oğlumu da getirmem gerekir Venezüella’ya. Burada bırakacak kimsem yok” dedi.

“Kaç yaşında?”

“9”

“Gelsin, dünyayı görmüş olur, İspanyolca öğrenir, hayat tecrübesi kazanır” dedi Carlo.

“Pasaport çıkartayım o zaman.”

“Senin var mı?”

“Var. İtalya’ya giderken almıştım. Evi de boşaltmam lazım, üç ay boşuna kira vermek istemiyorum.”

“Bir ay vaktin var, herşeyi halletmek için.”

O sırada kadehe eli çarptı, cam şıkırtısı yere dökülen kırmızı şarap…

Acaba kötüye mi işaret bu? Yoo hayır. Cam kırılınca nazar gider derler. İyiye yoralım diye düşündü.

Dışarı çıktılar, gökyüzü pırıl pırıldı. Yıldızlara bakınca içi coşkuyla doldu. Heyecanla gelecek günleri bekliyordu.

Yeni bir kıta, yeni bir hayat. Görünüşe göre üç aylık bir turne olacaktı bu ama uzayabilirdi. Haydi hayırlısı.

Robert’te de iyi oldu. Madem evliydi niye beni aylarca oyaladı utanmaz adam.

Şimdi “İş için Venezüella’ya gidiyorum” deyince bakalım ne diyecek?

Adam, birkaç gün sonra aradı. “Akşam görüşelim, özledim seni” dedi.

“Bu akşam olmaz. Bu aralar çok yorgunum hem geç saatlere kadar çalışıyorum, hem turneye hazırlanıyorum.”

“Ne turnesi?”

“Güney Amerika Turnesi. Venezüella’dan teklif aldık. Patron kabul etti. Üç aylığına gidiyoruz.”

“Kimseciklere söylemeden mi gidiyorsun? Ne bu? Bir Nisan şakası mı?”

“Hayır, ne münasebet? Şaka falan değil. Gerçekten böyle bir teklif aldık. Önce çok düşündüm nasıl olur diye ama sonra bir değişiklik bana iyi gelecek dedim. Parası da iyi.”

“Nerede kalacaksınız?”

-Lafa bak herhalde bir yer buluruz- diye düşündü içinden-

“Organizatör Carlo otelleri ayarlayacak, otellere biz para vermiyoruz, onlar hallediyor.”

“Üç ay çok, özlerim seni”

“Öyle mi? Belki çok meşgul olursun, fark etmezsin bile”

“Ne demek istiyorsun?”

“Geçen gün, seni görmüş Lucy, mağazada bir hanımla”

“Haydaa! Kim bu Lucy ya? Ne karıştırıyor?”

“Karın mıydı?

“Kaç defa söyledim sana evli değilim diye”

....